De bonte avonden van de carnaval waren voor Willem de Moesnar een activiteit waar hij naar uit keek. Naast de carnaval verzorgde Wim ook optredens met de lokale toneelvereniging Kunst Adelt, maar er zijn ook vele verhalen van hoe hij een optreden verzorgde op bruiloften en partijen, zelfs van klanten... Hieronder herinneringen over dat deel uit zijn leven.

F-0129 > Roos en Wim treden op tijdens het huwelijk van Wim Verlinden en Tini Kempen op 31-1-1951. Wim speelt 'Pietje de Schooljongen'

Uit de archieven van Kunst Adelt, de mannen van de Toneelverereniging gingen op een uitstapje. Alle namen zijn bekend !

F-0092 > Achterste rij van links naar rechts: Kapelaan van de Ven, Piet van Wijk, Piet van Gaal, Frans Ruys, Jo van Tilburg, Antoon Loeffen, Dr. Langendijk, Jan van Gaal, Harrie van Boekel, Jan de Graauw, Helle Appelhof, Hein Hekerman, Adriaan Veld, Herman Ruys, Piet van de Heuvel, Jan Spanjers, Frans Kroonen, Arnold van de Ven. Voorste rij van links naar rechts: Wim Wijnakker, Harrie van de Zanden, Jan Wittenberg, Marinus Albers, Frans Geurts, Jan Kroonen, Albert WIllems, Jan Swinkels, Lee van Herpen en de buschauffeur.

F-0130 > Tijdens de bruiloft van de broer van Roos, Willie en Thera Brouwers;

F-0131 > Een aantal typetjes van Wim waarvan ik niet meer precies kan achterhalen wanneer ze waren en wat de titel was...

Optreden op een bruiloft 1967
Hier een foto van de bruiloft van zijn oudste dochter Maria, maar Wim trad ook op menig andere bruiloft op (familie, bekenden, klanten...) Zo beschrijft ook Henk van Ras;

Als jungske van een jaar of negen kan ik mij nog goed herinneren het optreden van Wim Wijnakker op de gouden bruiloft van mijn grootouders Bertus den Brok en Koos van Berkel in 1954. Hij sprong op de biljart en noemde in dichtvorm alle mensen die hij kende zoals bijvoorbeeld mijn oudste zus Betsy, waartegen hij zei, "Betsy he un nij truij mar hullie kieppe zijn in de ruij..." Dit zou de voorloper van het huidige rappen kunnen zijn.... Ook had hij op dit feest een act die hij noemde Jantje lacht en Jantje huilt, waarbij hij van het ene op het andere moment kon overschakelen van een uitbundige lachbui naar een jammerlijke huilbui.... [ Henk van Ras, Schaijk ]

F-0081 > Martien Brouwers en Wim Wijnakker

Knipsel 1975
In 1975 wordt Wim ere-lid van toneelvereniging Kunst Adelt.

K-0014

Voorstelling 1975
Een scene uit het stuk 'De onbekende wereld'.

F-0112 > Wim Wijnakker en Tiny van de Vorst

Een herinnering van Tiny van de vorst (zolang geplaatst bij een foto van de pronkzitting, tot ik foto's van Kunst Adelt heb mogen ontvangen. "Ik heb persoonlijk geen actieve rol gehad bij de carnaval in het Moesland. Anders ligt het als ik terugdenk aan de bemoeienissen die Wim heeft gehad met de toneelvereniging Kunst Adelt, c.q. de bonte avonden.
Echter daar ik vanaf 1972 woonachtig ben in Schaijk is de toneelrelatie van mijn persoontje tot Wim ook zeer beperkt. Wim heeft sinds de heroprichting van Kunst Adelt in 1974 slechts een keer meegespeeld in een toneelproductie. Het betreft de klucht van Johan Blaaser, “De onbekende wereld”, die Kunst Adelt heeft opgevoerd in 1975, onder regie van de toenmalige regisseur Gerard van den Bogaert uit Oss (thans 80 jaar oud!). Voor mij persoonlijk is dit de enige keer geweest, waarop ik het genoegen heb gehad om met Wim samen te spelen.

Het bewuste stuk had ik ook al gespeeld in Beek en Donk, mijn voormalig geboortedorp. Ook de rol van Emiel Deventer, een industrieel, had ik daar gespeeld. Wim speelde de rol van Bassie de behanger en zoals ik me nog heel goed voor de geest kan halen, maakte hij daar op de zijn bekende wijze een eigen klucht in een klucht van. Een voorbeeld ervan wil ik je zeker niet onthouden: Wim speelde dus de rol van een behanger, maar verzorgde daarnaast in het stuk ook het huishouden van de familie Deventer. Op een gegeven moment zat hij de aardappelen te schillen, liet plotseling een geschilde aardappel uit zijn handen glippen die over het podium rolde. Wim stond op, gaf zo’n enorme peer tegen die aardappel, dat deze dwars door het decor heen vloog. We speelden toen nog in het oude Dorpshuis. Klein, knus en intiem en dus ook het decor was uiteraard daaraan aangepast. Wim kreeg door dit voorval alle bezoekers nog meer op zijn hand, dan al het geval was.
Een en ander was voor Wim dan ook aanleiding om de volgende voorstelling dit grapje te herhalen. Het is hem echter nimmer meer gelukt om een aardappel door het decor heen te jassen.

De toenmalige rolbezetting was als volgt:
Emiel Deventer, industrieel > Tiny van de Vorst
Ann, zijn vrouw > Reesie van Schaijk
Lenny hun dochter > Gerrie Smits
Rene, hun zoon > Arie Manders
Mevrouw van Meertenaren > Joke de Groot
Ijsbrand > Frans van Bakel       
Couthe > Hein Hekerman
De Burgemeester > Jan Wittenberg
Susie > Ineke Henst (thans de Kleijn)
Bas, behanger > Wim Wijnakker
Stien, huishoudster > Lea Jans

Ook tijdens en vooral na de repetities speelde Wim vaak de “hoofdrol”, waarbij het borreltje cognac (vieux met suiker) zeker niet ontbrak. Zoals gezegd speelde zich alles toen nog af in het oude Dorpshuis. Vooral het bargedeelte in de foyer had nu eenmaal iets, waar geen mens uit weg te slaan was. Théke van Boekel, de toenmalige beheerder verhoogde de sfeer door zo rond 23.00 uur de voordeur van het dorpshuis te sluiten, waarbij hij een of meerdere keren aan de buitenbel klingelde, ten teken dat het toneelgezelschap werd getrakteerd op een of meerdere glaasjes extra en natuurlijk op kosten van het huis.
Wim kwam dan snel op toeren, daarbij geholpen door de cognac en aan de tijd dacht niemand meer. Als eindelijk niemand meer precies wist hoe laat het was, slenterde de groep richting voordeur van het dorpshuis. Théke ontgrendelde de voordeur en Kunst Adelt bevond zich buiten, waarop dan de volgende claus ontstond tussen Jan Wittenberg (de voorzitter) en Wim:

Jan: keek op de torenklok en riep: “wat half twee”……
Wim: neeee Jan, half drie…….
Jan: stapte moeizaam op zijn fiets (handicap vanwege zijn houten been!) en riep nog: volgende week moeten we er wel eerder een einde aan brouwen.
Wim: lachte in zijn vuistje, het was weliswaar geen half drie, maar half twee,

Het frappante was dat dit tafereel zich iedere dinsdag (repetitieavond) herhaalde. Het zijn gebeurtenissen die ik nooit zal vergeten.

Ook de bonte avonden – deze vonden eveneens plaats in het oude Dorpshuis – werden veelal door Willem de Moesnar gedirigeerd. Een voorval in een der vele toneelschetsjes wil ik je zeker niet onthouden: Wim was fabrieksdirecteur, zat op het toneel achter een bureau en rookte een grote sigaar, want hij vierde zogenaamd zijn verjaardag. Mijn vrouw – Elly -  speelde in die schets de secretaresse van de directeur. Mijn vrouw heeft vroeger ook wel toneel gespeeld, maar in de tijd van de bonte avonden lag dit al ver achter haar. Zij kwam op het toneel met een grote bos bloemen in haar handen, liep richting Wim en had de volgende tekst goed van buiten geleerd: Meneer, van harte gefeliciteerd met uw verjaardag, ik wens u nog een fijne dag……………….. Voordat Elly deze tekst tot Wim kon richten improviseerde hij door te zeggen: “Maar kienneke dat hadde nou niet moete doen”. Mijn vrouw was onmiddellijk van haar à propos af, gaf Wim de bloemen en liep het toneel af, zonder ook nog maar één woord te kunnen uitbrengen. Dat was Wim ten voeten uit.

In die zelfde schets tijdens een der volgende bonte avonden, hadden een aantal spelers er voor gezorgd dat er zich geen lucifers bevonden in het doosje dat op het bureau lag, zodat hij dus zijn sigaar niet kon opsteken. Wij allemaal benieuwd hoe of Wim zich hieruit zou weten te redden, Wat schetst onze verbazing toen de scène aanbrak. Wim keek in het doosje, zag dat er geen lucifers in zaten, stond op en zei tegen het publiek: “een ogenblikje, even lucifers halen” en liep vervolgens doodgemoedereerd het toneel af en kwam snel weer terug met lucifers, stak zijn sigaar op en speelde verder alsof er niks was gebeurd. Dat was Wim ook.

Tot slot blijf ik nog goede herinneringen houden aan zijn regelmatige bezoekjes bij mij thuis.  Zo maar midden op de dag belde hij op en vroeg of ik nog cognac had staan. Als ik hierop bevestigend antwoordde, zei hij: “ik kom er aan” en dan kon hij uren blijven zitten kletsen over alles en nog wat, maar vooral over zijn rijke nar leven.

Inderdaad een zeer markante persoonlijkheid, die ik eigenlijk veel eerder had willen ontmoeten. Ik zal Wim Wijnakker nooit vergeten. Met vriendelijke toneelgroet, Tiny. [ Tiny van de Vorst, Schaijk ]

F-0108 > ..., ..., Wim Wijnakker, Tiny van de Vorst en ... o.a. nog Arie Manders.

Bonte Avond 1976 > Kom mensen, kom dan lach !
Foto van het optreden 'Kom mensen, kom dan lach' van 1976 > foto is ook gebruikt in het bericht hierboven.

F-0069 > Wim Wijnakker en Joke de Groot.

Bonte Avond 1976 > Kom mensen, kom dan lach !
Sketch: “Gevecht om drie vrouwen”

F-0070 > Elly van de Vorst, Joke de Groot, Wim Wijnakker, Tiny van de Vorst en Lucy Geurts van Kessel

Bonte Avond 1976 > Kom mensen, kom dan lach !
Een recensie van de Loepekijker over het toneelstuk "Lach mensen, kom dan lach"

K-0013

In 1955  werd ik na vele malen aandringen onder andere bij Frans Kroonen en Jan Wittenberg, toenmalige bestuursleden van Kunst Adelt, geaccepteerd als lid van Kunst Adelt. Ik kende Wim al wat langer door mijn frequent bezoek aan de toenmalige bonte avonden die in verband met de ‘winkelweek’  één week voor St.Nicolaas, in Schaijk. werd georganiseerd. Ik genoot met volle teugen van het optreden van Wim en zijn aangever Frans Kroonen.

Geleidelijk aan mocht ik meespelen met de ‘grote artiesten’. Ik vond het een eer om onder andere met Wim samen in één toneelstuk te mogen spelen. Wim was op zijn sterkst als hij meedeed in een klucht. Toneelstukken waarin ik met Wim heb gespeeld waren kluchten, zoals “Over twaalf dagen tegen middernacht” en “Drie is te veel”. In een klucht was Wim in zijn element. De teksten die hij moest uitspreken kende hij meestal slecht. Zijn spel, zijn mimiek waren van grote klasse. Wim slaagde er in zonder al te veel tekst de zaal ‘plat’ te spelen. Voor een medespeler was het vaak een ramp om met Wim in dezelfde scène te staan. Hij probeerde vaak improviserend zijn tegenspelers uit het lood te krijgen. Als je wist dat Wim  in een stuk meedeed dan wist je dat je zelf je teksten in de dialogen met Wim rotsvast moest kennen. Wim was tijdens bepaalde scènes in staat aan zijn tegenspeler te vragen wat hij eigenlijk moest zeggen. Zat hij soms helemaal vast, was hij dus helemaal de kluts kwijt, dan rende hij het toneel af en weer op, om achter de coulissen al rennend flarden van zijn tekst op te vangen. Op een onnavolgbare manier wist hij het publiek  zo te bespelen dat men in een deuk lag. Het publiek had nauwelijks in de gaten dat hij de klust kwijt was. Een ramp voor zijn medespelers.

Tijdens de voorbereidingen hebben de collega acteurs vaak platgelegen van plezier. Hij was dan vaak een meesterlijke clown. Natuurlijk was de invloed van spiritualia mede stimulator van de hilariteit. Een prachtige tijd! [ Nico van den Bergh, Schaijk ]

F-0072 > Ben de Graaf en Wim Wijnakker. Op de achtergrond genieten Jan Jilesen, Maarten Peeters, ..., Ton Griffioen en Frans van Boekel.